Od momentu powstania Zarzecze należało do Parafii pw. św. Wojciecha w Mikołowie. W 1920 roku część wsi dołączono do nowo utworzonej Parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Podlesiu, a w roku 1945 pozostałą część przydzielono do wspólnoty Trójcy Przenajświętszej w Kostuchnie. Zamysł budowy kaplicy w Zarzeczu zrodził się już w 1938 roku. Mieszkaniec Zarzecza, pan Alojzy Kraczla, z Częstochowy przywiózł obraz Matki Bożej Wspomożenia Wiernych i postanowił z własnych funduszy, bez projektu i pozwolenia, rozpocząć budowę. W roku 1939, w wyniku decyzji władz okupacyjnych, trzeba było budowę rozebrać, a pan Kraczla został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, skąd już nie wrócił.
Po wielu latach oczekiwań dopiero w 1981 roku staraniem księdza dziekana Alfonsa Janika, proboszcza Parafii pw. św. Wojciecha w Mikołowie, zarzeczanie otrzymali pozwolenie na budowę kaplicy i Domu katechetycznego. Projekt opracował inżynier Michał Kuczmiński.
Tak zatem w 1981 roku rozpoczęto budowę salek katechetycznych, bo tylko tego typu pozwolenie wydała ówczesna władza, a dopiero później zaczęto je przebudowywać na kościół. W dniu 20 czerwca 1983 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, podczas swej drugiej pielgrzymki do naszej Ojczyzny, poświęcił w Katowicach–Muchowcu kamień węgielny pod budowę kościoła w Zarzeczu.
Od listopada 1984 roku rozpoczęto przy budowanym kościele duszpasterstwo. Pierwszym proboszczem został mianowany ks. Piotr Bichner. Parafię erygowano 13 stycznia 1985 roku. Ksiądz biskup Damian Zimoń konsekrował kościół 28 października tegoż roku. Został on wybudowany dzięki wielkiej ofiarności parafian, ich ogromnemu zaangażowaniu i pomocy w czasie trwania budowy.
Parafia Matki Bożej Wspomożenia Wiernych została wydzielona z sąsiednich Parafii: św. Wojciecha w Mikołowie, Matki Bożej Częstochowskiej w Podlesiu oraz Trójcy Przenajświętszej w Kostuchnie. W 2006 roku przyłączono do Parafii w Zarzeczu część ulicy Tunelowej (domy od numeru 106 wzwyż), której mieszkańcy należeli wcześniej do Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko w Piotrowicach.
Budynek kościoła wśród zabudowy jednorodzinnej utrzymany został w skali budynków sąsiadujących, z niewielką dominantą wertykalną w postaci doświetla nawy głównej i dzwonnicy związanej z obiektem. Mieści w sobie dwie salki oraz mieszkanie proboszcza w poddaszu części katechetycznej.
Bryła kościoła swym kształtem przypomina piramidę. Wystrojem wnętrza zajął się znany rzeźbiarz śląski, Zygmunt Brachmański. Jego dziełem jest przede wszystkim górujący nad prezbiterium wielki krzyż, z niezwykle ekspresyjną postacią Chrystusa w agonii. On też zaprojektował i wykonał ołtarz główny (postacie Apostołów i Matki Najświętszej), a także stacje Drogi Krzyżowej. Jest również autorem obu ołtarzy bocznych: Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Barbary, patronki górników.
W 1999 roku ksiądz biskup Gerard Bernacki poświęcił dzwony.
Dokumenty
